Beeldend werk
2021
Jij leerde mij dat (performance)
Vanaf de kerstvakantie tot de zomervakantie werd ik in schooljaar 21-22 mentor van 4hd. Mijn mentorleerlingen zijn pubers ten tijde van een pandemie, dat brengt veel uitdagingen met zich mee. Door lockdowns was er bijna geen groepsgevoel in de klas en dat vond ik jammer, want we hebben elkaar nodig om te kunnen groeien.
Om dit te benoemen en te benadrukken maakte ik een abstracte voorstelling waarbij elk symbool een leerling vertegenwoordigde. De compositie is ontstaan vanuit de groepsdynamiek die ik ervoer in de klas. Ik maakte 25 lino afdrukken en kleurde op elke "ansichtkaart" een symbool goud, iedereen is immers een gouden schakel en we kunnen niet zonder elkaar. Op de achterkant schreef ik een tekst aan de betreffende leerling. Elk bericht start met: "Hoi -naam leerling-,
Jij leerde mij dat..."
Ik las alle teksten voor op de dag dat de leerlingen hun rapport voor havo 4 kwamen ophalen op school.
In de klas wilde ik dit intieme moment niet filmen, vandaar dat ik thuis een documentatie maakte. Ik koos ervoor om voor de webcam plaats te nemen, met een capuchon op, want zo heb ik meerendeel van het jaar mijn mentorleerlingen gezien en gesproken.
2020 - doorlopend
Interventies in mijn klassen
Mijn onderzoek naar kleding in relatie tot de ander en dan in het speciaal in de klas, loopt nog altijd door. In verschillende klassen doe ik experimenten. Het gaat mij niet om de reactie, maar het is wel heel inspirerend om te observeren wie het wel/niet opvalt óf en zo ja wélke interventies ik onderneem.
Hier een aantal voorbeelden van deze interventies.
Ketting: Recon openluchtschool - College
Oorbellen: Design College en Rijswijks Lyceum
Shirt: Rijswijks Lyceum
Colbert/henna/haarband: Laurens Lyceum
2018
Kleding in de klas (performance)
De relatie tussen mensen wordt mede bepaald door de kleding die zij dragen.
In de lessen die ik op school geef, merk ik dat kleding een aanknopingspunt is om gesprekken te voeren over beeldende kunst. Leerlingen voelen zich immers even betrokken bij hun kleding als ik doe. Daarom besloot ik via mijn kleding te reageren op het contact dat ik met mijn leerlingen heb. Dit begon met het aanpassen van verschillende kledingstukken. Daarna borduurde ik teksten op deze stukken.
Aan het eind van het schooljaar voerde ik in de klas een performance uit. Hiermee wilde ik aan mijn leerlingen laten zien dat ik bewust ben van de letterlijke laag kleding die ik over mijn lichaam draag. Ik gebruikte mijn performance als metafoor om aan te tonen dat ik dagelijks keuzes maak in de manier waarop ik mezelf vormgeef ten opzichte van hen.
Voor mijn afstudeerexpositie herhaalde ik de performance een aantal keer voor mijn mede studenten en docenten en bezoekers. Er kwamen leerlingen de eindexpositie bezoeken.
2020
Rabia
Ik vroeg mijn oud-leerling Rabia of ze een henna-ontwerp kon maken geïnspireerd op een hijskraan. De uitvoering betekende een ode aan de stad Rotterdam, waar altijd henna en hijskranen te zien zijn.
Rabia zag mijn performance over Kleding in de klas twee jaar geleden. Met deze ontmoeting openden we opnieuw het gesprek over kledinglagen die ook gepaard gaan met cultuur verschillen. Want is het wel OK dat ik Rabia vraag om henna aan te brengen op mijn been? Henna is immers cultuurgebonden.
2015
Tunnelvisie
Meerdere malen per week fietste ik onder een viaduct van de A16 door. Het licht dat door de wegen van de snelweg scheen, had in mijn optiek iets weg van een religieus beeld. Met het werk Tunnelvisie wilde ik dit delen met andere voorbijgangers.
Dit gebaar was voor mij heel betekenisvol, omdat de impact van het werk niet te meten was. Of eigenlijk: ik wilde het niet meten. Ik wilde het experiment aangaan om te kijken wat het met mij deed om het achter te laten zonder toelichting. Uiteindelijk is er wel een zichtbare reactie op het werk gegeven, want de kruk werd verplaatst, de kaarsjes waren ineens weg en er werden berichten gedeeld op social media die ik via via toegestuurd kreeg.
2020
Norma
Mijn schoonmoeder heeft een vergroeide hand, want toen ze jong was, is ze in de stuip geschoten. De onnatuurlijke vorm van haar hand fascineert me, maar het voelt onbeleefd om naar haar hand te staren. Daarom vroeg ik haar of ik er een afgietsel van mocht maken in samenwerking met mijn collega Laura van de Wijdeven. Het afgietsel werd zwart met wit, want dat is de lievelingscombinatie van mijn schoonmoeder.
Na het afgieten bekeken we hoe we de sculpturen op een voetstukje wilde plaatsen. De twee best gelukte afgietsels leken tegen elkaar net twee vleugels.
2020 - doorlopend
Penvriendinnen
In december 2019 gaf ik aan 2 vriendinnen het volgende cadeau: 6 enveloppen, 6 postzegels, 1 pen en papier. We besloten om elkaar om de twee maanden post te sturen waarin we het thema vriendschap verkennen.
Anno 2021 merken we dat we echt penvriendinnen geworden zijn. Omdat ieder ergens anders woont en werkt, kruisen onze fysieke wegen elkaar niet vanzelfsprekend. Agenda's verschillen en een afspraak inplannen blijkt lastig te zijn. Toch willen we het contact onderhouden, omdat we elkaar verrassen en inspireren.
